Dirty Kanzelled. And postponed.

Om dezelfde reden dat er hier amper iets doorgaat dit jaar, was er ook geen Dirty Kanza in de USA eind mei. Laurens ten Dam riep iedereen op een Dirty Kanzelled te fietsen, te vertrekken aan de eigen woonst. Honderd of tweehonderd mijl op hoofdzakelijk gravelwegen. Dubbel plezier: één keer tijdens het bouwen én één keer bij het fietsen. Blogger Steven bouwde er wat langer aan en reed zijn Dirty Kanzelled een paar maanden na datum.

“Luister hier, fiets minnende dames en heren. Ik heb een heroïsche fietstocht gemaakt over onverharde wegen, langs eeuwenoude bomen en dwars door de zandstroken en waterplassen die het Meetjesland rijk is. Met mijn zwaar beladen Kanzo, drie bidons en repen à volonté, vertrok ik in het holst van de nacht, lang voor de zon opkwam en baande me een weg door een donker bos. 160 kilometer, 100 mijl, zat ik in het zadel. Ik reed een veelvoud aan bochten af en telde meer dan honderd off-roadstroken. For the love of cycling.” Het is een verhaal, voorlopig, zonder titel. Ik ben niet zeker of de troubadours van weleer even fel overdreven in hun verhalende liederen. Naar verluidt durfden ze dat wel eens te doen.

Naar de vaantjes

Even kaderen misschien? Alles begon met de afgelasting van de Dirty Kanza in Emporia, Kansas, voorzien op 30 mei 2020. “Dat kunnen we ook positief benaderen”, besloot Laurens Ten Dam. De ex-prof is zelf verknocht aan de gravelfiets en wou in Kansas ongetwijfeld hard uitpakken. In zijn brein ontstond de Dirty Kanzelled. Een ongeorganiseerd ‘rondje’ fietsen, dichtbij huis, alleen of in duo, met zo veel mogelijk gravel. “For the love of cycling”, zoals Laurens ten Dam het omschreef.

Daar werden meteen ook enkele regels aan verbonden. Je start om zes uur, net zoals bij de echte versie. Je doet dat van thuis uit, en je fietst een zelfgemaakte route van 100 of 200 mijl (160 of 320 kilometer, afgerond). Die route moet bovendien overwegend gravel zijn, en je wordt slechts gezelschap gehouden door maximaal één fietsvriend. Maximaal twee bevoorradingen onderweg, en een biertje bij de finish. Live slow, ride fast, weet je wel (het motto van Laurens). Zolang je maar naar de vaantjes bent. En, oh ja, we doen dat op de dag dat het event moest plaatsvinden. 30 mei dus. Ik hield alle regels in acht, maar ondertussen passeerde wel een zomer. De titel meteen verklaard. Wie wel op de juiste dag deelnam, is Wout van Aert. Hij krijgt ook een rol in het filmpje dat over de dag werd gemaakt, op basis van de vele inzendingen. Wout ging trouwens op stap met twee fietscomputers. Eentje diende om alle offroad stroken te registreren.

Troubadours

Dirty Kanza, met een Ridley Kanzo. Het lijkt voorbestemd om een goede match te zijn. Ridley koos als naam voor hun gravelfiets een verwijzing naar ‘canzo’, uit de tijd van de Troubadours. Deze reizigers uit de middeleeuwen beleefden de strafste verhalen en vertelden die bij hun terugkeer in geuren en kleuren aan de inwoners van hun dorp. Het meest gebruikte genre was een ‘canzo’, nog steeds te herkennen in het Franse woord ‘chanson’. Ridley koos voor die naam omdat ze fietsers op een gravelfiets ook willen aanzetten tot het verkennen van nieuwe paden, tot het ontdekken van nieuwe plaatsen. Het zijn de troubadours van het huidige fietslandschap.

Americano

En dus begon ik te bouwen aan een route van net iets meer dan de exacte 160.93 km. Kerkwegels, dreven, veldwegels en bospaden. Ik ging te rade bij alle winterse mountainbike tochten die de streek rijk is en begon naar hartenlust te combineren. De route bouwen, en stukjes verkennen, is een deel van het plezier. Ssst, hier rijpt een route. Een route is een proces, met een ontwikkelingsfase. Als je dan op de bewuste zaterdagochtend vroeg uit de veren bent, en met een slaapdronken kop een ontbijt naar binnen werkt, ben je alvast trotst dat die ene gpx netjes is opgeladen op de Garmin. Naast me een fris gewassen gravelfiets, die in de keuken op me wacht geladen met drie bidonhouders, frametas en stuurtasje. Het wordt zó een dag. Ik zet een Americano koffie, meer States wordt het niet. Of toch, want ik speel ook Blue Sunrise, de titeltrack van de LSRF podcast. Let’s go!

Strokentelling

JW Roy & The Royal Family, zingen in hun lied: “from a blue sunrise to a golden day, it’s a rocky road and a mighty long way”. De woorden zinderen nog na in mijn ontwakende hoofd als ik me gesteund door een lamp richting eerste stroken begeef. Iets na zessen, de zon heeft nog even tijd nodig om aan de horizon te verschijnen. Het is mistig en ik kan de gelijkenis met de blue sunrise niet uit mijn hoofd halen. Ik doorkruis een eerste bosje en mispak me serieus aan de duisternis. Ik zie amper een hand voor mijn ogen en terwijl ik de route check, zie ik naast me een eekhoorn de boom inspurten. Konijnen kruisen mijn pad en vogels ontwaken. In de Bourgoyen overheerst de stilte, en kleurt de hemel blauw met een flauw zonnetje ergens in het grijze wolkendek. Een “blue sunrise”. Ik neem me voor om off-road stroken te tellen. Bij elke off-road wegel die aanvangt, druk ik op de pauzeknop. Ik loop vijf stroken achter. Vijf laps ineens. Groene jongens tellen vogels in hun tuin. Groene fietsers tellen stroken op hun tocht.

Zand

Tijdens de eerste 60 kilometer rijd ik solo. De Latemse dreven, mijn meest Zuidelijke punt op de route, lenen zich prima tot gravelfietsen. Af en toe zit er een strookje kasseien tussen, maar die rotstenen kunnen de pret nooit derven. Mijn volgende honderd krijg ik gezelschap van Steve, die aansluit met de mountainbike. Aan de molen van Vinderhoute maak ik van het moment even gebruik om iets te eten. De stroken variëren van korte kerkwegels tot kilometerlange combinaties. Ze krijgen in mijn hoofd sterren van één tot vijf. De afwisseling van de route, het aandachtig zijn voor het juiste traject, het opvolgen van de route op de gps, …

De snelheid is met 23 à 24 niet duizelingwekkend maar het gaat zo snel voorbij. Ik druk uiteindelijk meer dan honderd keren op de lap-knop. Het pad is op vele plaatsen bezaaid met eikels. Groene, en op de grond wel te verstaan. Het mulle zand zuigt dermate aan de fiets, dat ook de benen het mogen voelen. Het is fantastisch, en het sloopt je. Of omgekeerd.

Snelle trage weg

Tervenen. Een aardbeienautomaat en een drankautomaat. Enkel die eerste werkt met een bankkaart, en dus worden het aardbeien, geen cola. Het is nog amper twintig kilometer naar huis, maar het stopje is welgekomen. Het is geen idyllische plek, maar wel een sterk beeld. Twee fietsers op een stenen boordje. Fietsen tegen de electriciteitscabine en omgeven door platen en muren. Naast ons een vuilbak, nog zo handig om de ‘groene steeltjes’ weg te gooien. Bidons bijna leeg, maar nog net genoeg in de tank om het einde te halen. En dus, aardbeien als bevoorrading. Een lichaam geeft onbewust signalen die je doen afremmen. Dit is er wellicht zo eentje. Ik loop dan wel langzaam leeg, naar de vaantjes ben ik niet. De dubbele afstand zal toch een betere strategie vergen, zoveel is duidelijk. Op de laatste ‘trage weg’ van de dag, het gloednieuwe Vossenstraetje’, plan ik een aanval op de KOM. Het paadje is door zijn korte geschiedenis nog niet veel aangevallen, dus nu het nog kan wil ik daar heel eventjes de snelste man ter wereld zijn. Mijn trapas begint te begeven, maar op de laatste 700 m off-road, in de 110de ronde, zet ik de kers op de taart. Ik ben de Reinaard van het Vossenstraetje, de koning te rijk.

Beer?

Beer and burgers wordt vervangen door koffie en brood met kaas. En cola. En staciatella ijs. En wine gums. Een hongerke, denk ik. De zon schijnt hard op deze “golden day”. Ik ben geen cowboy of troubadour, en in Kansas zullen ze me wellicht niet snel aan de start hebben staan. Op de achtergrond ook geen Amerikaanse country maar een Franse chanson. ‘Je vous offre une titre formidable, la ballade des gens heureux.’

Volgend jaar gewoon terug, toch? Voorlopig laten ze die vraag onbeantwoord. ”Next year is different, but with one thing in common: you don’t really need to travel for gravel. Just remember that.” En dus bouwen we alvast verder. Dan zijn we volgend jaar wel op tijd.

Komoot verzamelde alle routes die op 31/5/2020 in de Benelux werden gereden, je vindt ze via deze link.

TAGS:
Datum:
Auteur:
Fotograaf:

Lees ook

Gooische 200 gravelride: Just a perfect day…

Zelfs ik als absolute niet-televisiekijker weet dat een reeks is die ‘Gooische Vrouwen’ heet, een dramareeks (meer dan vermoedelijk in alle betekenissen van het woord ‘drama’, al kan ik mij daar als niet-televisiekijker eigenlijk niet over uitspreken) dat over vier vrouwen uit Het Gooi gaat. Het Gooi is de verzamelnaam voor de rijke buurten rond Hilversum waar de vrouwen in kwestie niet veel anders te doen hebben dan bij mekaar op de koffie gaan en roddelen over de rest van de buurt. Na de Gooische 200 gravelride heb ik een suggestie voor de makers van de reeks: zet de vier dames in kwestie op een fiets en je krijgt gegarandeerd televisie die mij wel zal boeien.

Crosshill CF: de eerste carbon gravelbike van Lapierre

De aluminium Crosshill van Lapierre gaat al een hele poos mee, maar op een carbon gravelbike was het bij de Fransozen wachten tot vandaag. De Crosshill CF is gericht op snelheid, maar verliest dankzij z’n unieke framedesign – onmiskenbaar Lapierre – ook het comfort niet uit het oog.