De Lumberjack gravelrides georganiseerd door het Limburgse Café Coureur zijn in enkele jaren tijd een begrip geworden in het gravelwereldje. Zoals dat hoort bij gravelen, ligt de nadruk er vooral op de beleving. En dus ging onze blogger net voor de jaarwisseling de sfeer opsnuiven. Kwestie van te weten of het de moeite zal zijn om de data van de verschillende komende Lumberjack rides in 2022 in zijn agenda te noteren.
Samen met Bo en Maikel zak ik op een druilerige ochtend eind december af naar Zutendaal. De uitvalsbasis voor de twee Lumberjack rides van vandaag en morgen is dus niet Café Coureur in Kerniel maar wel de schutterij en de voetbalvelden van Zutendaal, een dikke 25 kilometer verderop. Terwijl we onszelf aan de wagen gereed maken en onze fietsen van het rek halen, begint het eerste daglicht stilaan door te breken. Veel hoop op een zonnige dag hebben we niet. Maar tussen Kerstmis en nieuwjaar hebben we genoeg motivatie om op de fiets te kruipen om de feestkilo’s tegen te gaan tijdens een gravelrit van een kleine 120 kilometer.
Onverwacht zevental
Nog voor de start wordt onze trio-samenstelling al uitgebreid tot een zevental. De twee wagens die naast ons parkeren, blijken immers bekend volk te bevatten. Mijn broer en nog enkele vrienden stappen uit. We wisten wel van elkaar dat we aanwezig zouden zijn, maar echt afgesproken hebben we niet. Na onze inschrijving en de obligatoire koffie zetten we koers richting… Ja, richting waar eigenlijk? We delen voor ons mentaal welzijn de rit in verschillende segmenten op, en leven vandaag van bevoorrading tot bevoorrading. Die ravito bevindt zich in het Maaseikse gehucht Dorne, waar we twee keer zullen passeren. De eerste keer na 35 kilometer.
Valse start
Vanaf de eerste meters offroad wordt meteen duidelijk dat de ondergrond meer dan verzadigd is. Het belooft dus een ploeterpartij te worden. En blijkbaar ook een mountainbiketocht. Want in de eerste kilometers worden we al over een singletrack mountainbikeroute gestuurd. In ons gezelschap is de verdeling tussen mountainbikes en gravelbikes ongeveer 50/50, wat er dus voor zorgt dat de helft even begint te mopperen. Maar na deze valse start zit de sfeer er goed in.
Bescheten gras
Op de graslanden richting As lijken we ons op een andere wereld te bevinden. Onder het gezoem van de hoogspanningsleidingen zoeken een aantal fietsers andere paadjes op dan anderen. Onze navigatietoestellen geven niet allemaal dezelfde route aan. Meteen wordt duidelijk wie de koppigaards zijn en wie de volgers. “Wie altijd de kudde volgt, zal veel bescheten gras eten”, klinkt het wijselijk in ons groepje. Uiteindelijk leiden alle wegen naar de fietsbrug in As.
Halve breugeltafel in Dorne
Na een grote, desoriënterende lus doorheen het Stokkemerbos komen we een eerste keer aan in Dorne. In de voetbalkantine schuiven we aan voor een coronaproof bevoorrading. Zwarte pensen met appelmoes en boterhammen, een breugeltafel is er niets tegen. Compleet bedekt in modder schuiven we aan. Even opwarmen in de kantine doet deugd, maar we blijven niet te lang zitten zodat we buiten niet bevangen worden door de koude. Ook al is het 14 graden buiten, we zijn intussen al goed bedekt in natte modder en spatwater. De illusie dat we rond de meeste plassen wel rond zouden kunnen rijden, is na één derde van onze tocht al helemaal doorprikt.
Sluipende hoogtemeters
Met een stevig gevulde maag – daar ga ik later nog spijt van hebben – zetten we koers richting het noorden, langs Gruitrode richting Opitter, een deelgemeente van Bree. Het landschap wisselt af tussen bossen en uitgestrekte heidelandschappen. Het valt op hoeveel bivakplaatsen hier in de omgeving aangeduid worden. We slingeren de Oudsberg omhoog. De hoogtemeters sluipen als een stille killer in de benen. Het weer blijft somber, en plassen ontwijken we niet langer. Met spectaculaire scènes en af en toe een bang hartje tot gevolg.
Zware derny’s en klimgeiten
Het onverharde jaagpad langs de Zuid-Willemsvaart is het sein voor de grote motoren om het gas open te draaien. Tot groot jolijt van de mannen die van Godswege niet het voorrecht hebben om het hooggebergte al fluitend te bedwingen. Het moment om die verdomse klimgeiten eens goed op hun plaats te zetten. Maar het plezier van de zware derny’s duurt helaas niet lang. Eens we rechts de vaartdijk af draaien, gaat het meteen genadeloos weer omhoog richting Kempisch Plateau. Sommigen klimmen, anderen harken. Ik voel het puntje van mijn zadel ook gevaarlijk dicht richting de laatste halte van mijn spijsverteringskanaal gaan. Het is voor zo’n momenten dat Yves Lampaert de term ‘skarten’ heeft uitgevonden.
Lesje niet geleerd
Opnieuw bij de aftandse kantine van de vergane voetbalglorie Flandria Dorne aangekomen, beslissen we dat we deze tweede bevoorradingsstop tot het minimum beperken. De varkens ruiken immers de stal, en het zag er vanochtend al best gezellig uit aan de start- en aankomstplaats. Bovendien willen we niet bevangen geraken door de koude. Desondanks de uitdrukkelijke vraag om slechts kort halt te houden, laat ik opnieuw een goede portie beuling met appelmoes op mijn bord scheppen. Ik heb duidelijk mijn lesje nog niet geleerd, of geef gewoon de voorkeur aan culinair genot in plaats van prestaties.
Naast de terril
Via een nieuwe passage doorheen het Dilserbos komen we in het Lanklaarderbos. Dankzij onze geografische kennis weten we dat we in de buurt zijn van de indrukwekkende mijnterril. Tot onze grote spijt, of opluchting, het is hoe je het bekijkt, zit een beklimming ervan niet opgenomen in het parcours. Een aantal kleinere nabijgelegen groeves zorgen dan wél weer voor de nodige uitdaging. Wat ook gezegd kan worden van de beklimming richting het panoramische zicht op de vallei van de Kikbeekbron langsheen de weg naar Zutendaal. Eerst denken we dat het waarschuwingsbordje van een stijging van 10 % nog een vergissing van de wegbeheerder is, maar de snel verzurende beenspieren bevestigen wat er geschreven staat. Genieten van het uitzicht is er niet langer voor iedereen bij.
Recoverybier, kruidenlikeur of Kwaremont aan het kampvuur
In de laatste kilometers rapen we nog een aantal kleinere groepjes op. Deze blijken nagenoeg allemaal gekozen te hebben voor de kortere afstand. Wanneer we aankomen, verbazen andere deelnemers, die al een paar uur rond het grote kampvuur staan, zich erover dat we voor de lange afstand zijn gegaan. Als we op voorhand hadden geweten hoe de sfeer aan de aankomst was, hadden we dat mogelijks niet gedaan. Après-skimuziek galmt door de boxen, de hamburgers liggen op de bakplaat en de Kwaremont vloeit rijkelijk uit de tap. Maar dat is voor later. Eerst alle bagger nog van onze fietsen spuiten. Of nee, eerst met z’n allen nog een Heidebitt kruidenlikeur binnenspelen. Shit, te laat om te klinken op een geslaagde fietsdag. De attente dame die ons opvangt, staat zonder vragen al met een tweede shotje klaar. Vooraleer we in de andere geestrijke dranken vliegen, eerst toch nog snel een Thrive binnenspelen. De mannen achter het recoverybier reiken ons met alle plezier een blikje aan. Aangezien de deelnemers met mondjesmaat binnen stromen, is er geen lange wachtrij aan de spuitstand. Ideaal. We nemen niet alleen onze fietsen onder handen, maar ook onze kledij. Na een daguitstap van 5 uur en 45 minuten, waarvan net geen vijf uur effectief in het zadel, zijn we omgetoverd tot modderduivels. Dankzij de hogedrukspuit worden de blote benen van Dane na dik 5 uur terug zichtbaar. Om maar te zeggen hoezeer we bedekt waren in slijk.
Uitkijken naar volgende edities
Het parcours van deze Lumberjack was prima maar weinig verrassend. De weergoden hebben de vele grindpaden helaas herschapen tot modderpoelen, maar dat heeft uiteraard geen enkele organisator in de hand. De sfeer die rond het event hing, maakte onze dag echter helemaal goed. Nu is het uitkijken naar een iets warmere en drogere editie, maar we komen zeker nog terug. We zetten alvast 23 en 24 juli 2022 in onze agenda’s, want dan vindt de Summer Edition van deze Lumberjack plaats vanuit Café Coureur. Op 16, 17 en 18 september wordt er naar de Baraque Fraiture getrokken. Klinkt ook niet slecht. En wie weet komen we op 29 of 30 december opnieuw naar Nationaal Park Hoge Kempen. Gewoon omdat de mannen van Café Coureur in hun mail na het event hun excuses hebben aangeboden voor alle modder.
