Nog gekleed in een vest met lange mouwen, maar zonder overschoenen of handschoenen geniet ik van de fluitende vogeltjes en het lentezonnetje dat deze zondagochtend 23 april verwelkomt. Een heerlijke rustige ochtend. Ook boven het Balense parochiecentrum, vandaag de start- en aankomstplaats van Crossen door de bossen, hangt een zekere rust. Een handvol fietsers vertrekt er tussen 8u30 en 9u30 om deel te nemen aan de twee editie van Crossen door de bossen terwijl het klassieke voorjaar 70 kilometer zuidelijker in Luik wordt afgesloten.
Opgepast, wateroverlast
Afgelopen dagen en vorige nacht viel er nog redelijk wat regen uit de lucht. Voor de zekerheid dus toch maar voor 40 mm banden met wat profiel gekozen. En dat blijkt af en toe van pas te komen. Vanuit het centrum van Balen zitten we in geen tijd in volle natuur. Op de eerste gravelsectie waarschuwt een nadarhek met opschrift al voor mogelijke wateroverlast. Amper te geloven, want de strook ligt er heerlijk bij. Maar een paar slingerbewegingen later blijkt er een grote plas ons op te wachten. Rustig erdoorheen en weer verder.
De boer ploegt voort/voren
Behalve wat boeren – ook op zondag moet er gewerkt worden – is het zalig rustig in de omgeving. Al zorgt het eerstvolgende weipad voor wat onrust. Meteen spot ik een aantal diepe voren in het grasland. De regen van afgelopen dagen heeft effectief zijn sporen achtergelaten. Enkele tientallen meters voor mij, zie ik een dappere gravelcollega vechten met de spoorvorming. Vermoedelijk te veel druk in de banden, voeten aan de grond.
Weemoed naar lockdown
Om een ongewenst modderbad te vermijden, pak ik de strook rustig aan. Op techniek en gevoel, zeker niet te hard stoempen om dwarsparkeren te vermijden. Wat volgt is een nieuw stukje typische Kempense stilte. In de verte ligt de provinciegrens met Limburg, met vlak daarachter de toeristische trekpleister ‘fietsen door de bomen’. Tijdens de coronalockdown passeerde ik hier meermaals. De herinnering lokt een lichte glimlach uit op mijn gezicht. Ook toen was het hier zo geweldig fietsen.
Zondagse gemak
Na een lus langs het gehucht Scheps (Scheps kermis schijnt berucht te zijn!) kom ik in de dorpskern van Olmen, bekend van de dierentuin die tegenwoordig Pakawi Park heet maar verder nog gewoon de Olmense zoo is. Mensen begeven zich er op hun zondagse gemak naar de bakker. De lente hangt in de lucht, begroetingen zijn hartelijk. En op de weinige stukken met verkeer, zijn de mensen nog hoffelijk ook. Veel beter wordt de dag niet.
Langs de Grote Nete in Meerhout zijn naast wandelaars ook heel wat vissers actief. Ik ben bijna gegeneerd dat het geknisper van steengruis onder mijn banden hun rust verstoort. Met een hartelijke begroeting probeer ik mijn fouten goed te maken, wat in dank wordt afgenomen.
Only in de Kempen
In geen tijd bereik ik de Belse bossen. Een natuurgebied met naast bossen ook heel wat zandduinen. Ik voel dan ook onmiddellijk medelijden met de niet-Kempenaars die vandaag dit parcours moeten bedwingen. Want laat het duidelijk zijn, het los zand vormt een serieuze uitdaging voor wie er niet in grootgebracht is. Daar komt nog bij dat verschillende wandelaars beletten dat je steeds het ideale spoor kan nemen. Gelukkig zijn we hier om te genieten en niet om te presteren. En dat lukt nog steeds. Al helemaal wanneer ik wat verderop een kudde paarden met bijhorende ruiters en herdershonden aanschouw. Er blijkt zowaar een wedstrijd schapendrijven aan de gang te zijn. Only in de Kempen!
Alles voorzien
Na passages langs Ezaart en Millegem, twee van de twaalf gehuchten die de gemeente Mol rijk is, duikt in Achterbos de bevoorrading op. Pas daar kom ik echt tot de conclusie dat er ook nog anderen op pad zijn, zo rustig is het onderweg. Aan het bevoorradingstentje, dat opgesteld staat op een zonnig plekje in een weide langs een gravelstrook, is alles voorzien. Sportdrank, water, repen. Binnenbandjes en andere technische benodigdheden ook. Voorlopig hebben we daar niets van nodig.
Nuclea
En dus vervolgen we al snel ons pad. Langsheen Nuclea, de overkoepelende personeelsvereniging van de verschillende aanwezige nucleaire bedrijven in de omgeving. De faciliteiten zijn die van een stevig uit de kluiten gewassen multisportclub. Donk en Sluis zijn de volgende gehuchten op het lijstje. Intussen doet de organisatie ‘Crossen door de bossen’ haar naam alle eer aan, want onderweg liggen enkele verrassende singletracks te wachten. Het met relatief smalle banden en een krom stuur laveren over slingerende paden roept een nostalgisch gevoel aan de veldtoertochten van weleer op.
Laatste gehucht, dan hamburger
Het laatste gehucht van de dag is Wezel. En dus komt Balen dichterbij. Wezel is immers een kerkdorp dat Mol en Balen delen. En hoewel de finish echt in zicht is, is het de laatste kilometers nog serieus stoempen. De wind komt opzetten, en de prachtige lentedag dreigt om te slaan naar regen en onweer. Met de lokroep van een welverdiende hamburger zet ik koers naar het parochiecentrum van Balen, waar de mannen van L’Etape.cc mezelf en de andere fietsers staan op te wachten.
Verkeersluwe route nabij dorpscentrum
Een kleine honderd fietsers daagden op voor het evenement. En da’s jammer, want alles was prima geregeld. Maar het geeft tegelijkertijd de kans om ‘Crossen door de bossen’ nog te finetunen naar de toekomst toe. Hoe dan ook is het fenomenaal wat voor een rustige en verkeersluwe route we vandaag voor de wielen geschoven kregen, zeker in de wetenschap dat het dorpscentrum van Mol gedurende de ganse rit nooit meer dan een paar kilometer van ons verwijderd was.
Wil je ook crossen door de bossen? Voor meer info klik je op deze link.
