De Bosland Gravelfondo klinkt als een haalbare kaart. Een traject van 160 kilometer met geen noemenswaardige hoogteverschillen, en een kleinere route van 100 kilometer. Bij de omschrijving staat te lezen dat 50 procent van de wegen verhard is, en dat een mountainbike niet aan te raden is wegens toch geen singletracks. Het belooft een snelle tocht te worden. Tot de hemelsluizen de dagen ervoor er anders over beslissen. Op het weiland dat als parking dient, rijden deelnemers zich ‘s ochtends met de wagen al vast. Dat belooft. En ook om de inschrijving in de festivaltent op een andere weide te bereiken, is het al baggeren. Een aantal rijplaten zouden geen overbodige luxe zijn geweest, maar dat kunnen we een eerste editie wel vergeven. De ontvangst in Limburg is dan weer hartelijk zoals we dat van de Limburgers gewoon zijn. Na een koffie om op te warmen, leggen we onze gekregen goodie bags in de wagen, die op 100 meter van het startvak geparkeerd staat.
Bont allegaartje
Een massastart in een graveltocht, het wringt eerlijk gezegd toch een beetje. Een groepsstart staat immers vaak gelijk aan hoge snelheden en haantjesgedrag, terwijl gravel de gezapigere levensstijl vertegenwoordigt. Maar al snel blijkt de vrees onterecht. Nadat het startschot gegeven is, vormen zich al snel verschillende grotere groepjes, het zijn slechts enkelingen die echt voluit beginnen te koersen. Er wordt vooral gebabbeld en gelachen, en er rijden zowel cyclocrossfietsen als gravelbikes en mountainbikes mee in ons bonte pelotonnetje. Hoewel dat laatste type fiets door de organisatie eerder werd afgeraden, ben ik er met momenten toch jaloers op. Met mijn 35 mm banden met licht profiel is iedere natte bocht op onverhard terrein een beetje tricky dankzij vele kleine modderpoeltjes en de eerste herfstbladeren.
Uitgestrekte omgeving
Op een aantal weidse vlaktes krijgt de wind vrij spel. Op de zompige ondergronden is het zoeken naar de sporen die het vlotst bollen. Op de verharde wegen – die vandaag met momenten erg welgekomen zijn – is het vooral de solidariteit die voorop staat. Waaiers worden getrokken zodat ook degenen die wat minder zijn een plaatsje uit de wind kunnen bemachtigen. In de uitgestrekte omgeving is de wind, die dan weer in het gezicht en dan weer in de rug blaast, bij afwezigheid van een aangenaam herfstzonnetje ons enige oriëntatiepunt. Tot in de verte de indoorskipiste van Peer opdoemt.
Peer & Kleine Brogel
Wanneer we de bevoorrading bereiken, is het terug droog. Het zonnetje doet warempel moeite om door te breken. Dat was een paar minuten eerder wel anders. Geen malse bui maar een koude douche. Het maakt de eerste editie van de Bosland Gravelgranfondo alleen maar heroïscher. Aan de bevoorrading, met een dikke 60 kilometer in de benen, is de goesting om terug in gang te schieten niet bij iedereen even groot. Met de eerste auditieve tekenen van een lijdende fietsketting trekken we onszelf echter terug op gang. Het ruime groepje van voor de bevoorrading hebben we inmiddels ingeruild voor een moment van stilte en bezinning. We praten niet veel en kijken wat rond. Eigenlijk is het zelfs jammer van de stilte, want een dikke vijf kilometer na de bevoorrading passeren we de startbaan van Kleine Brogel. Op deze zaterdag brult er helaas geen enkel F16-straalvliegtuig. En dus blijft de nadruk vooral op het Bosland liggen. En op de regen, want die is intussen terug van nooit weggeweest.
Toch maar de kidstoer
Zo rond kilometer 85 weten we het. Die 160 kilometer zal voor een andere keer zijn. Honderd staat ook mooi. Noem het gerust de ‘kidstoer’. Helemaal doorweekt de aankomstsite passeren voor nog eens zestig extra kilometers, het is vandaag niet aan ons besteed. Maar koerspetje af voor de dapperen die het wel wagen. Na een warme douche in de sanitaire container op de weide, duiken we de gezellige tent in en praten we na over de eerste Bosland Gravelfondo. Zelfs ondanks het weer dat probeerde van vandaag een spelbreker te zijn, was de eerste editie alvast geslaagd. Dat belooft voor de toekomst.
Respect voor de échte finishers
We waren bijna vergeten dat deze mooie graveltocht ook een granfondo is. Onderweg werd dat enkel verraden door de bevoorradingen die door Granfondoteam.be her en der georganiseerd werden. En aan de aankomst door de speaker die de eerste finisher van de 160 kilometer aankondigt. Eindeloos respect trouwens voor al degenen die voldoende moed en conditie hadden om de échte granfondo af te leggen. Hopelijk wordt de Limburgse gezelligheid en de amicale sfeer die hier heerst in de toekomst niet verdrongen door het competitieve luik. In dat geval is een heerlijke traditie in de maak.
