Neen, Joost is in dit geval niet de Joost van ‘Welkom in Europa, blijf hier tot ik doodga.’ Al moet ik toegeven: het deuntje is ook wel het eerste dat in me opkomt wanneer ik deze gravelbike tegen de muur van ons kantoor zie staan. Met ‘dank’ aan mijn zesjarige zoon die de melodie van het nummer tot in den treure meebrult.
Wie Joost dan wel mag zijn? Een fietsenbouwer uit het Nederlandse Goirle die carbon frames uit China importeert, er zijn eigen naam op laat lakken en die fietsen vervolgens geheel naar wens van de klant afmonteert. Al is deze JMC Gravelracer – de afkorting komt van Joost Mutsaers Carbonframe – in z’n 2024 Anniversary Edition standaard opgebouwd met een Sram Rival AXS 1 x 12-speed groepset, een volledig geïntegreerde carbon cockpit, Vision Trimax 30 AGX aluminium wielen en Ere Tenaci TLR banden van 38 mm breed. Tot slot wordt ook gekozen voor een minder gekend Posedla Joyseat 2.0 custom 3D-geprint zadel. Het kostenplaatje van die fiets bedraagt 4589 euro.
De testfiets waarmee de andere juryleden en ik voor de Gravelbike van het Jaar-verkiezing op pad mogen gaan, heeft evenwel een 1 x 12-speed Sram Apex AXS groepset aan boord met een 40-tands voorblad en een 11-44 XPLR cassette. In die opbouw weegt de fiets 8,9 kilo. Dat is een waarde waarmee ik absoluut kan leven voor een gravelbike die niet over een topgroepset of -wielset beschikt. En ook al is Apex AXS de ‘instapper’ bij Sram als het op elektronische groepsets aankomt, ik ondervond onderweg geen schakel- of remproblemen. Dit zijn onderdelen die simpelweg doen wat ze moeten.
Wanneer je het frame eens van iets dichterbij bekijkt, wat valt je dan meteen op? Juist: de unieke manier waarop de staande achtervork met de rest van het frame is verbonden. Niet alleen is die achtervork vastgemaakt aan de bovenbuis, er werden ook elastomeer dempers in verwerkt om schokken en trillingen op te vangen. Ik zie in dit systeem een soort kruising tussen de Lapierre Aircode en de BMC URS. Die laatste heeft ook zo’n ‘stootkussentje’.
De elastomeer demper is niet het enige kleinood dat de rit zachter moet maken. De opvallende carbon zadelpen draagt eveneens bij aan het comfort. Die heeft net onder het zadel een groot gat waardoor ze daar ook enige flexibiliteit krijgt. Tot slot valt er ook over het Joyseat-zadel wat te zeggen. Dat was ik tot vandaag nog van mijn leven niet tegengekomen. Het dikke zadel is 3D-geprint en heeft eerder de vorm van het gelzadel op de e-bike van mijn moeder dan van een standaard sportief zadel. Maar ik moet toegeven: tijdens de korte testrit voelde het Posedla-zadel heel erg prettig aan.
Met het comfort van de achtersteven van deze Joost zit het echt wel snor. En ook de intrinsieke snelheid van de fiets is een aangename verrassing. Ondanks de aluminium wielset voel ik dat deze Joost me met zijn vinnigheid aanport om nu en dan eens mijn kont uit het zadel te lichten en een paar sprintjes te trekken. Geholpen door de framestijfheid is dit een gravelbike die je in geen tijd richting dertig per uur stuwt. Eens op ‘ramkoers’, houdt de Joost die ook vlotjes aan. De semislick Ere Tenaci-gravelbanden doen daarbij ook hun duit in het zakje.
Geen overdreven prijskaartje, een snelle inborst, een bovengemiddeld comfort… Wat me ervan weerhoudt om deze gravelbike helemaal de hemel in te prijzen? Zijn stuurgedrag. Het voltallige testpanel maakte na afloop van het testrondje dezelfde opmerking bij het afstappen: “Deze fiets stuurt heel bizar.” Een blik op de geometrietabel brengt klaarheid. Deze gravelracer heeft een heel luie balhoofdhoek van 68 graden. Dat is een waardee die je eerder bij een mountainbike dan bij een gravelbike verwacht. Het lijkt dus alsof het voorwiel een eind voor de fiets uitsteekt en hij altijd en overal rechtdoor wil gaan. Daar komt ook nog bij dat de cockpit geen ‘match made in heaven’ is met dit frame. Het stuur is met zijn 40 cm eerder aan de smalle kant, terwijl je net meer hefboom nodig hebt om een fiets met zo’n balhoofdhoek makkelijk van richting te doen veranderen. Dat maakt deze Joost in het bochtenwerk nogal onvoorspelbaar en dus is het even wennen om de goeie lijnen te rijden. Bovendien heeft het regenweer ons testparcours hier en daar tot modder herschapen en daar voelen de Ere-banden zich een stuk minder in thuis. Soit: ook dat helpt vandaag dus niet om deze gravelbike goed onder controle te houden.
Conclusie
De anniversary edition van deze Joost JMC gravelracer wist me positief te verrassen met z’n snelheid, z’n comfort en z’n budgetvriendelijke Sram Apex-afmontage. Maar op het stuurgedrag ben ik wat afgeknapt. Fietsenbouwer Joost Mutsaers zet deze fiets in de markt als een gravelracer voor ruiger terrein. Vandaar de luie balhoofdhoek die ervoor zorgt dat de gravelbike ook op een moeilijke ondergrond controle en stabiliteit biedt. Alleen vergt die filosofie volgens mij dan wel een heel ander stuur én een breder stel banden die offroad meer grip bieden ‘when the going gets tough’. Maar laat dat vooral geen probleem zijn, want bij Joost kan je je fiets in principe laten afmonteren met de onderdelen die je wil.
Meer info over deze gravelracer kan je vinden op de website van JMC.
