In een nog niet zo ver verleden stonden de wintermaanden geboekstaafd als ‘off season’. Zonder al teveel schuldgevoel ging de fiets een tijdlang aan de haak en zochten wielertoeristen hun heil elders. De laatste jaren is dat echter ondenkbaar geworden. We blijven met z’n allen lekker doortrainen, zij het wat vaker in Watopia of zelfs aan de Costa Blanca. Een ‘winterstage’ is niet langer een voorrecht van de profs. Maar de échte bikkels, die fietsen buiten! Althans: dat is wat ik mezelf wijsmaak wanneer ik op de E313 richting Mol rij, dwars door een watergordijn van stortvlagen en opspattende nattigheid van vrachtwagens.
Kerstgravel op het menu
Op het menu vandaag nog geen kerstkalkoen, maar wel ‘Kerstgravel’. Wie de streek rond Mol een klein beetje kent, die weet dat je in de bosjes aldaar geregeld een bedje van dennennaalden krijgt voorgeschoteld, dat de trails er worden afgekruid met zand en dat je als hoofdgerecht kan genieten van brede grindostrades die in feite ook nog als gewone straten dienstdoen. Zo’n graveltussendoortje gaat er bij ondergetekende altijd wel in.
(Lees verder onder de foto’s)
Gratis route tijdens de kerstvakantie
‘Kerstgravel’ is geen route die ik zelf uit mijn mouw heb geschud, maar een hersenspinsel van de sportdienst van Mol. Het is ook die heren en dames niet ontgaan dat gravel een serieus dingetje is én dat nogal wat mensen tussen Kerst en nieuw een poging doen om de Festive 500 af te tikken. Sportieve intermezzo’s verkleinen het schuldgevoel in deze periode van overdaad en caloriebommetjes en dus stippelde de gemeente een gratis route van zo’n 50 kilometer uit. Die is tijdens de eerste week van de kerstvakantie bepijld, maar je kan de gpx-file ook downloaden op de website van gemeente Mol. Kom jij voor 50 kilometer niet uit je nest? Right on, patser! Voor jou is er nog een extra lus rond Geel voorzien. Fiets je die erbij, dan kan je je fietscomputer na net geen 100 kilometer afduwen.
(Lees verder onder de foto’s)
Het was ook mijn plan om de 100 kilometer vandaag aan te tikken, maar storm Pia gooit roet in het eten. Het is de kortste dag van het jaar en het gure weer zorgt ervoor dat het in feite nooit echt klaar wordt. Wanneer ik langsheen het kanaal Dessel – Kwaadmechelen al na enkele kilometers een stevige stortbui over me heen krijg, besluit ik dat 50 kilometer ook wel zullen volstaan. Ik eet dan maar een paar kroketjes minder tijdens het kerstdiner.
Smurrie
Ik ben amper goed en wel vertrokken of na de eerste grindpaden en singletracks hoor ik de aandrijving van mijn Aurum-testfiets al flink tandenknarsen. De zandgrond rond Mol is verzadigd en het is geregeld slalommen geblazen tussen de plassen. Maar ondanks de overvloedige regenval is de route overal wel berijdbaar. En maak je geen illusies, want in welke streek je ook fietst: op een dag als vandaag is het onvermijdelijk dat je gravelbike, je voeten, onderbenen en je achterwerk onder een laag smurrie verdwijnen.
Draaien en keren
Nattigheid of niet, de dennenbossen rond Mol zijn een speeltuin voor offroaders en de sportdienst heeft er duidelijk een erezaak van gemaakt om zoveel mogelijk lekkers op het grondgebied van de gemeente te bundelen in dit rondje. Het parcours draait en keert dat het een lieve lust is. Da’s trouwens meegenomen nu storm Pia zo’n 6 beaufort over de stille Kempen blaast. Zo hoef ik tenminste geen ellenlange stukken tegen de wind in te beuken. Ook de afwisseling van brede gravelstroken met zwierige singletracks doet me het miezerige weer haast vergeten. Ik amuseer me en kom van de hele dag haast niemand tegen in de bossen. Op enkele wandelaars na die duidelijk met frisse tegenzin hun hondjes uitlaten.
(Lees verder onder de foto’s)
Molse meren
Plots zie ik op het schermpje van mijn Garmin grote, blauwe vlekken opdoemen. Ik kom in de buurt van de fameuze Molse meren. Aan het Zilvermeer staat vandaag een titanenstrijd in de cross op het programma, maar de kerstgravelroute doet het provinciaal domein niet aan. De ‘Miramar’ blijft grotendeels aan het oog onttrokken door de vakantiehuisjes rond dat meer, maar door het gehucht Donk gaat het richting de ‘Boeretang’, die beter zichtbaar is. Een opvallend Tsjernobyl-achtig gebouw aan de oever van de plas trekt mijn aandacht en iets later ontdek ik dat het effectief deel uitmaakt van een nucleaire onderzoekssite. Iets verderop wordt ook het radioactief afval van onze kerncentrales opgeslagen. Al gebeurt het in alle veiligheid, ik rep me toch dat ik hier weg ben. Terug de natuur in!
Stofhinder
Nu ik in de richting van Geel fiets, krijg ik de wind toch wat vaker op mijn snufferd en ik rij geregeld langs verkeersborden: ‘Matig uw snelheid, stofhinder’. De brede grindwegen worden hier ook nog gebruikt door auto’s en die doen het in de zomer nogal stuiven. Stilaan bedolven onder het slijk, probeer ik er het positieve van in te zien: van stof heb ik vandaag alleszins geen last!
Richting het dorpje Bel krijg ik wat meer asfalt voorgeschoteld. Een meevaller, gezien de windrichting. Maar vanuit Bel gaat het – mét rugwind – in vliegende vaart over grindwegen terug naar Mol. In de finale ligt zelfs nog een heel fijne singletrack verscholen, die de kroon zet op een middagje gravelplezier.
De route start en komt aan bij sporthal Den Uyt, net buiten het centrum van Mol. Maar ik rij toch een eindje de hoofdstraat in om even de kerstsfeer op te snuiven. En maar goed ook, want ik bots zowaar op een houten chalet waar dorstige koukleumen zich aan glühwein kunnen laven. Geef nu toe: is er een betere manier om deze ‘Kerstgravel’ af te sluiten dan met een dampende beker goedkope, gesuikerde, opgewarmde wijn?
Santé!
(Lees verder onder de foto’s)
Wil je ook kerstgravelen in Mol?
Neem dan zeker eens een kijkje op de website van gemeente Mol. Je vindt er de gpx-files van zowel de lange als de korte gravelroute en ook alle praktische info. De pijlen blijven hangen tot en met 2 januari 2024, maar de routes blijven nadien wel zichtbaar op Strava en RouteYou.
