Zonder verwijt naar de andere ritten van de organisatie toe, maar heel fijn om nog eens een tocht te hebben vlak bij huis én desondanks toch in een redelijk onbekende streek. Af en toe passeren we tijdens een wegrit wel eens aan de Achelse Kluis, maar daar is alles mee gezegd. Van gravelwegen in die omgeving heb ik al helemaal geen kaas gegeten. De Parcoursbouwer gelukkig wel dus.
Heide, heide en nog eens heide (en bos)
Een kleine veertig minuten met de auto en ik sta in Heeze op de Strabrechtse Heide, net onder Eindhoven. Heide, dat vormt de rode draad van de dag. Met naast eerdergenoemde heidevlakte ook nog de Stratumse Heide, Leenderheide, de Lieropse Heide, aangevuld met heel wat bossen. Genoeg heide en bos dus. Min of meer hetzelfde als in mijn eigen Kempense achtertuin, maar al snel zal duidelijk worden dat het bereide gerecht ondanks dezelfde ingrediënten volledig anders uitdraait.
Sociale motivatie
Met de ervaring van diverse PlugPlug-routes op zak, weet ik wat ik vandaag kan verwachten. Onbekende en onbeminde gravelpaden, tal van ontdekkingen en openbaringen, heel wat natuurpracht en heel af en toe eens een eigenwijs paadje dat als enige doel heeft om nog meer mooie paden en omgevingen onder onze wielen te schuiven. Maar toegegeven, het is vooral het sociale karakter van de social ride dat ons over de streep trok. De voorjaarskoude en de conditie die nog niet optimaal is, vormen met momenten letterlijk een rem op de motivatie. Een rem die vandaag makkelijk gelost wordt dankzij het groepsgebeuren. Dat begint al met de heerlijk dampende koffie van Café Copain bij de samenkomst voor de rit. We zien er oude bekenden vanop vorige organisaties en fervente gravelaars die er werkelijk overal bij zijn. Vandaar dat de briefing pas om 9u45 start en we vervolgens rond 10 uur uit de startblokken schieten. Zo moeten ook fietsers die van verder komen niet midden in de nacht hun warme bed verlaten. We horen iemand vertellen dat hij van Brugge komt en al een dikke twee uur in de wagen achter de rug heeft. Maar ook een aantal Nederlanders pikken aan voor een ‘thuiswedstrijd’.
Peloton à deux vitesses
Het allegaartje van honderd fietsers is grotendeels voorzien van gravelbikes. De mountainbikers zijn in de minderheid vandaag. “Niet onlogisch, het is één van de vlakste en meest snelle routes uit ons aanbod”, klinkt het bij de PlugPluggers. Na het welkomstwoord van Wies en de briefing van parcoursbouwer Nick, worden de deelnemers in drie groepen verdeeld. Eén groep zal de korte route van 74 nemen. Voor de lange route gebeurt er een opdeling in twee snelheden. De tragere groep vertrekt eerst, zodat de verschillen aan het bevoorradingspunt omwille van organisatorische redenen zo miniem mogelijk blijven. Fietsers uit de ‘snellere’ groep – snel tussen aanhalingstekens, want het blijft een social ride – kunnen op het moment dat de twee groepen elkaar tegenkomen indien gewenst nog steeds overstappen naar de tragere en vice versa. Enkele snoodaards zijn zelfs al wat eerder vertrokken in de hoop of de wetenschap dat ze ergens onderweg bijgehaald zullen worden.
Nederland fietsland?
Tijdens de eerste kilometers ontdekken de vele aanwezige Vlamingen in ons peloton al dat Nederland qua fietspadeninfrastructuur dan wel een geweldig fietsland mag zijn, maar dat de mentaliteit tegenover fietsers zo mogelijk nog negatiever is. Terwijl onze sliert fietsers in het centrum van Heeze de weg opdraait, probeert een automobilist zonder verpinken onze colonne te verbreken door te weigeren van het gaspedaal te lossen. Enkele honderden meters verder overkomt ons net hetzelfde wanneer we dezelfde centrumstraat opnieuw verlaten. Maar vanaf dan volgt gelukkig de luwte. Tot tien seconden later de eerste mechanische problemen gesignaleerd worden op de statige dreef van het kasteel van Heeze. Het zal toch niet zo’n dagje worden zeker?
Urenlang gravelplezier
Maar nee hoor. Wat volgt is urenlang gravelplezier. Knisperende dolomietpaden doorheen het uitgestrekte heidegebied. Als een meterslange slang slingeren we rond bomen. Het beperkt golvende reliëf geeft een heus rollercoastergevoel. Een paar dalende meters zijn voldoende om ons te lanceren over het volgende kleine heuveltje. De vaart zit er goed in. Toch blijft het een sociaal gebeuren vandaag. Dankzij het opsplitsen in verschillende groepen, ligt het niveau in onze groep dicht bij elkaar. Onze flow wordt enkel doorbroken door een paar passages over lossere zandpaden. Zo van die stroken waarbij het linkse karrenspoor 200 watt extra vergt ten aanzien van het rechtse. Net als bij de kassa van de supermarkt, kies ik ook hier geregeld de verkeerde rij.
De mannen van Scott, vandaag onze wegkapiteins, zien erop toe dat niemand ongewild achterblijft. Na moeilijke passages zorgen ze steeds voor de hergroepering. Dat alles maakt dat we perfect op schema aan de bevoorrading passeren. Wies staat ons al op te wachten onder zijn tentje, waar de nodige proviand staat uitgestald. We vullen onze energietank bij voor de laatste 40 kilometer. Wat dus wil zeggen dat we al 75 kilometer op de teller hebben. Het mag vooruitgaan vandaag. Nog wat winegums naar binnen proppen, een kleine sanitaire stop en het PlugPlug-peloton is al terug op gang. Ongelofelijk hoe we vanuit het pittoreske boerderijtje bij de bevoorrading in the middle of nowhere op een paar minuten tijd plots aan de DAF-fabriek vlakbij Eindhoven-centrum staan. Toch blijven we het gevoel hebben dat we op de boerenbuiten zijn.
Dit was niet de afspraak
Ten noorden van Geldrop volgen we even het kanaal. Deze route brengt ons naar de verrassing van de dag: de Gulbergen. Deze voormalige afvalplaats is minder bekend dan de VAM-berg in Drenthe maar doet ons zeker even hard schrikken. Derailleurs en kettingen knallen dat het een lieve lust is, allemaal op zoek naar het grootste tandwiel op het achterwiel en het kleinste vooraan. De offroad beklimming is steil en uitdagend, onze groep geraakt helemaal versplinterd. Maar boven wordt er gewacht. Het uitzicht op de stad Eindhoven en de ruimere omgeving is er schitterend en maakt de beklimming het lijden waard. De aangelegde mountainbikeroute brengt ons bovendien een slingerende afdaling… om vervolgens opnieuw langs de andere kant omhoog te moeten.
Bospaadjes dienen hoger doel
Met een leeglopende benzinetank, volledig de schuld van mijn uitstelgedrag en zeker niet omwille van de ravito, haspelen we goed op snelheid de laatste kilometers af. Af en toe slaan we een bospaadje in. Het doet wat denken aan de veldtoertochten waar ik vroeger met een oude cyclocrossfiets aan de start kwam. Ogen open voor wortels, al zijn de gravelbanden een stuk breder en is de snakebite verleden tijd dankzij tubeless systemen. Die bospaadjes hebben vandaag echter een duidelijk doel, en dus nemen we ze er graag bij. Ze dienen af en toe als handige en vooral korte verbinding tussen verschillende gravelstroken. Door ze erbij te nemen, kunnen we optimaal genieten van kilometers gravel. En laat genieten nu net datgene zijn wat we met z’n allen de ganse dag gedaan hebben. Niets dan lachende (soms uitgeputte) gezichten en high fives en vuistjes die à volonté worden uitgedeeld aan de aankomst. We zeggen tot ziens tegen de collega-fietsers, in de wetenschap dat we elkaar snel weer zullen weerzien op een volgend event van PlugPlug en CountMeIn. Want zoals wijlen Bart Van den Bossche het al wist te zeggen: wie er eens heeft van genoten, komt beslist nog eens terug. Wij ook!
Zelf de gravelroute PlugPLug Groote Heide fietsen? Je vindt ze terug op de website van De Parcoursbouwer.
