‘De beste en langste gravelwegen liggen hier, diep in Catalonië’, zegt Klassmark-organisator Gerard Freixes. ‘Daarom organiseren we Ranxo Gravel en daarom laten we je helemaal naar deze uithoek komen. Een netwerk van carreteras blancas verbindt hier al honderden jaren dorpen en velden.’
De man heeft geen ongelijk. In 5 jaar gravelrijden heb ik na een rit nog nooit een volledig (op een paar kilometer na) onverhard parcours op Strava zien verschijnen.
Om 8:45 sta ik klaar in de startblokken. Mijn enige ambities zijn genieten van de race, mooie beelden maken en deze unieke plek en andere deelnemers leren kennen.
(Lees verder onder de foto’s)
De mist hangt laag en de opkomende zon geeft de berg achter ons een gouden randje. Klassmark confronteert deelnemers graag met de schoonheid van de natuur, en de noodzaak om er respectvol mee om te gaan. Deze startlocatie is alvast beeldschoon.
De enige écht steile klim van de hele route volgt vrijwel meteen: 4 km steil omhoog, ideaal om het deelnemersveld vanaf het begin op te splitsen. Dit zijn de zuidelijke uitlopers van de Pyreneeën. De rest van het parcours gaat onophoudelijk op en neer, met een aantal lange hellingen en nog een paar uitlopers van de Pyreneeën in de finale.
We klimmen boven de mist uit. Eenmaal boven verschijnt een strakblauwe hemel, en de mist hangt die als een enorme witte sluier over het hele land ver onder ons.
(Lees verder onder de foto’s)
We duiken opnieuw de mist in. Ik blijf een tijdje in een groep, en rijd half blind door de condens op mijn bril. Warme lichaamstemperatuur, koude buitentemperatuur, vochtige mist: slechte combinatie.
De ochtendmist en de kou zijn hardnekkig. Maar hoe meer de mist langzaam verdwijnt en plukjes achterlaat tussen de heuvels en de dorpen, hoe magischer de openbaring van het ruige Catalaanse landschap wordt.
Uitgestrekte, glooiende heuvels verschijnen. Op de heuveltoppen liggen eeuwenoude dorpjes in natuursteen, waar telkens een kerktoren bovenuit steekt.
‘Deze dorpen lopen leeg, het Catalaanse platteland ontvolkt’, zegt Freixes. ‘Het heeft meerdere oorzaken, maar de agro-industrie is de wortel. De mensen hier leven al eeuwen van de landbouw, maar grootschalige landbouwbedrijven hebben hun land overgenomen. Alle jonge mensen trekken naar de steden.’
Ze blijven pittoresk, die spookdorpen op de heuveltoppen, als openluchtmusea waar we op grind naartoe klimmen, doorheen rijden en wegduiken.
(Lees verder onder de foto’s)
Xavier Escrigas, alias Xavier Gravier, is Catalaan, maar niet afkomstig uit het binnenland. Hij is een kustbewoner, uit Badalona. Zelfs voor deze 53-jarige avonturier op gravelbike is dit ruige Catalaanse binnenland een ontdekking. Met zijn snor lijkt hij op Ambiorix van de Belgae-stam. Hij wil graag Flandrien worden, de dappersten van alle Belgen. De ‘Flandrien Challenge’ in de Vlaamse Ardennen en het Vlaamse Heuvelland staat op zijn bucketlist.
Xavier vertelt over de ultratochten die hij heeft gedaan, waaronder de Traka 360 (ook van Klassmark) aan de Costa Brava. ‘360 km, daar heb ik mijn grenzen ver verlegd’, zei hij. Onze gesprekken over het nut van al dat ‘lijden’ herinneren me eraan dat wij avontuurlijke fietsers een wereldwijde gemeenschap van gelijkgestemden zijn.
De route gaat over een paar pittige en uitgestrekte heuvels, en zeker de voorlaatste klim voelt als een 20 km lange weg omhoog. Ik haal nog een paar deelnemers in, waaronder twee Russen, een Belg uit Binche en een paar andere rustige gravelrijders.
(Lees verder onder de foto’s)
De laatste 10 km slingeren langs de rivier El Segre. Een deelnemer vliegt razendsnel voorbij. Iemand die deelneemt aan de wedstrijd? Misschien heeft hij pech gehad en is hij achterop geraakt? Ik spring op zijn wiel. Zolang de weg vlak is, kan ik hem met volle kracht bijhouden. 4 km aan bijna 40 km/u. Maar zodra de weg een beetje omhoog gaat, is het voorbij. Ik rijd op mijn eigen tempo naar de finish.
Daar wacht ik op Xavier. Zijn dochter slaat haar armen om hem heen. ‘Dat is meer waard dan de medaille die we bij de finish krijgen’, zegt hij. Toch verdienen de winnaars een eervolle vermelding: Griffin Easter (USA) bij de mannen, Carolina Migon (Pol) bij de vrouwen.
De crew begint het kamp af te breken. De tipitent waar ik gisteren in sliep na een pasta op de camping moet ook weg. Na een ijskoude douche zet ik koers naar een slaperig stadje ergens tussen Ponts en Barcelona. Van hieruit ga ik morgen klimmen in de beroemde Catalaanse Muntanya de Montserrat.
(Lees verder onder de foto’s)
Het stadje en het hotel waar ik overnacht ademen een verlaten Spaans-Amerikaanse westernsfeer uit. Leuk om in het thema te blijven, al is de naam Ranxo daar niet van afgeleid. ‘Ranxo is de traditie van deze streek, waarbij hele dorpen koken in gigantische kookpotten’, zei Gerard Freixes voor zijn pick-up truck met de sticker #NoNatureNoFuture. De verwijzingen naar cultuur, traditie en natuur, dat waardeer ik aan Klassmark.
De volgende editie van Ranxo Gravel vindt plaats op 28 september 2025. Alle informatie vind je op de website van Ranxo Gravel.
