Het is fijn toeven in het Hageland. Om te ontdekken of dat axioma ook voor gravelbikers geldt, deed onze man eind november mee aan de PlugPlug Hageland Challenge. De organisatie belooft een prachtige tocht door het ‘Toscane van Vlaanderen’. Maar om het Piazza del Campo te herkennen in het parkeerterrein van de sporthal in Rotselaar, neem je best een paar hallucinogene paddo’s mee in je stuurtasje…
‘PlugPlug Hageland’ stond op 22 november ingepland als een gloednieuw event op de gravelkalender. Ook de organisatie is nog groen achter de oren: ‘Count me in’ is een jong marketing- en eventbureau met focus op de fietssector. Naast enkele wegtochten in Nederland, zou ‘PlugPlug Hageland’ hun eerste gravelevenement worden. Deelnemers zouden kunnen kiezen uit tochten van 65 of 108 kilometer, die voor 70 à 65 procent onverhard zijn en zouden onderweg verwend worden met bevoorradingen op een wijndomein. Veel ‘zouden’, dus… Want uiteraard was daar de fameuze tweede golf én de lockdown die ermee gepaard ging.
Het mooie aan kleine organisaties als ‘Count me in’ is dat ze het roer makkelijk kunnen omgooien in tijden van crisis. Dus van zodra heel België opnieuw in zijn kot moest, was de ‘PlugPlug Hageland Challenge’ geboren. Je betaalt tien euro en krijgt van de organisatoren de gpx-route én een waardebon (ook van tien euro) om te shoppen in de webshop van 6D Sports Nutrition. Zo kan je de route fietsen wanneer het jou past. De gezellige sfeer van een gravelevent mag dan wel ontbreken, van het landschap genieten lukt ondanks corona nog steeds prima!
Populaire streek bij offroadfans
Ik spreek met drie vaste fietsmakkers af om op de laatste zondag van november de 108 kilometer lange challenge te fietsen. We willen het zo veilig mogelijk houden in ons fietsbubbeltje en rijden in aparte auto’s vanuit Oost-Vlaanderen naar Rotselaar. Beter voor onze gezondheid, een stuk slechter voor het klimaat: zo is het tegenwoordig altijd wel iets. De thermometer van mijn wagen geeft de volle drie graden Celsius aan wanneer ik om negen uur ‘s ochtends de parking van ‘Sportoase De Toren’ opdraai. Het is een grijze, mistige en vooral ook bitterkoude voorlaatste novemberdag. Al leven we op hoop: zowel Frank als Sabine voorspelden nog een streep zon in de namiddag en alleszins geen kans op ‘cold November rain’.
Van die regen zijn we trouwens al enkele dagen gespaard gebleven en de trails beloven er dus magnifiek bij te liggen. Het wordt smullen en we zijn niet de enigen die vandaag voor het offroadfestijn aanschuiven. Het sportcomplex in Rotselaar is duidelijk een populaire vertrekplaats bij mountainbikers: de modderduivels die zich aan hun auto klaarmaken voor een tocht, zijn niet op twee handen te tellen.
Of ze hier vandaag allemaal zijn voor de ‘PlugPlug Hageland Challenge’, dat betwijfel ik. Vlakbij vertrekt ook een mooie mountainbikeroute van Cycling Vlaanderen (de vroegere Bloso-routes). Eén van de vele hier in de regio, want zowel Rotselaar, Haacht, Holsbeek als Aarschot hebben hun eigen netwerk van uitgepijlde parcoursen. Logisch dat zoveel offroadfans verlekkerd zijn op deze streek. Ook wij zullen die routes vandaag meermaals kruisen en er hier en daar stukjes van meepikken.
Over plugstreets in Vlaams-Brabant
‘PlugPlug’ is een knipoog naar de ‘Plugstreets’ uit Gent-Wevelgem. De organisatoren hebben dus voor wat artistieke vrijheid gekozen, want de ‘echte plugstreets’ liggen een heel eind westwaarts. Al is die term ook maar uitgevonden door een slimme marketeer bij Flanders Classics en is het gewoon een lekker bekkend synoniem voor grindwegen.
Die eerste gravelpaden krijgen we trouwens al meteen na de start onder de wielen geschoven. Als opwarmertje volgen we gedurende enkele vlakke kilometers een onverhard jaagpad langs de Demer. Hoewel opwarmen relatief is bij temperaturen die flirten met het vriespunt. Het riviertje kronkelt dat het een lieve lust is, net als de route. We worden vandaag kriskras door het Hageland gestuurd. De streek is vrij nieuw voor me en het is zelfs de eerste keer dat ik hier kom offroaden. Veel oriëntatiegevoel is er dus niet. En de sprankeltjes geografische kennis uit de lessen aardrijkskunde verdwijnen al snel nadat we een paar keer van richting zijn veranderd. Ogen op de gps en alert blijven wordt het devies van de dag!
‘Veurzichtig op de boan hé!’
Na zo’n 20 kilometer fietsen bereiken we de bossen rond Aarschot. Dit is de geliefkoosde speeltuin van Sven en Thibau Nys en vandaag blijkbaar ook van elke mountainbiker die in de buurt op pad is. Het is hier behoorlijk druk op de singletracks en bospaden, waardoor we niet helemaal voluit gaan en wat veiligheidsmarge inbouwen. Dit is ook zowat de enige plek waar het parcours iets technischer wordt. Maar geen nood: ook met de gravelbike prima te doen! De bossen liggen op een heuvelrug en kijken uit over de vallei van de Demer, waar we na een tijdje opnieuw induiken om langs een breed, vlak grindpad koers te zetten naar het mooie Langdorp. Van daaruit neemt de route een duik zuidwaarts richting Tielt-Winge, waar na 45 kilometer een bekend bouwwerk letterlijk opdoemt aan de horizon: de Vlooybergtoren. Wat volgt is een lekker lopende gravelklim richting de elf meter hoge zwevende trap in cortenstaal. Die staat op één van de hoogste heuvels van het Hageland, en dus is het panorama er subliem. Hoewel… De weergoden draperen nog steeds een dikke laag mist over de omgeving en dus valt er bitterweinig te zien. Na onze Callboys re-enactment bovenaan de trap, steken we snel een reepje naar binnen en vervolgen we onze route.
Choco
Via Sint-Joris-Winge en Lubbeek maakt het parcours nu een lus richting Leuven en die is op zijn minst pittig te noemen. De knikjes in het parcours volgen zich de komende 25 kilometer in sneltempo op, met een paar venijnige uitschieters in de buurt van Kessel-Lo. De Koningsstraat ofte ‘Kesselberg’ staat met zijn 15% stijgingspercentage alleszins in ons geheugen gegrift. We rijden nu een paar keer dezelfde heuvelrug op en af, vaak in smalle, diep uitgesleten holle wegen die zo kenmerkend zijn voor deze bosrijke streek.
Na enkele kuitenbijters houden we even halt aan de rand van het Chartreuzenbos, waar de geur van koffie ons naar het take-away raampje van ‘Het bed van Napoleon’ lokt: een gezellig stamineetje dat nu wandelaars en fietsers verwent met warme dranken. De pauze komt geen moment te vroeg. Na 70 glooiende kilometers begint één van mijn kompanen stilaan om zijn moeder te roepen telkens als de weg naar boven knikt. Hij besluit een warme choco te bestellen, symbolisch voor het gevoel in zijn benen. Maar ziedaar: de zon priemt stilaan door het wolkendek en wanneer we met hernieuwde energie de afdaling naar het kasteel van Horst inzetten, toont het herfstige Hageland zijn kleurenpracht.
Linkeballen
De zonnestralen lokken nu ook een pak wandelaars uit hun kot. Ineens zijn ze in grote getale naar buiten gekomen en palmen ze de grindwegen tussen de wijn- en boomgaarden in. Maar we laten het niet aan ons hart komen. We wanen ons bij momenten in de champagnestreek wanneer we tussen de druivelaars naar boven klimmen en de terroir met onze gravelbanden omwroeten. Die laatste klimmetjes schrapen nog even het vet van de soep, maar wanneer we in Gelrode de ‘Moedermeule’ zien, een authentieke houten graanmolen uit de zeventiende eeuw, dan weten we dat het zwaarste achter de rug is. Nog een tiental vlakke kilometers scheiden ons van de aankomst en stilaan beginnen we naar elkaar te loeren en te linkeballen. We hebben immers de gewoonte om er helemaal aan het einde nog een spurtje uit te persen. De winnaar mag in ons WhatsApp-gezwans achteraf dan het mannetje uithangen tot we nog eens samen op pad gaan en er opnieuw wordt gespurt. Al doet het er weinig toe, want eigenlijk zijn we allevier winnaars. We hebben er een fantastische fietsdag opzitten in een onverwacht mooie streek.
De offroad stroken waren uiteraard niet allemaal gravel in de zuiverste zin van het woord, maar de aardewegen lagen er na enkele zonnige najaarsdagen netjes uitgehard bij. Het bewijs? Geen spatje modder op de trui of het achterwerk. Kudos voor de parcoursbouwer!
Welkom in Rotselaalst
Afsluiten doen we met een borreltje aan onze auto’s. Een uitgestelde verjaardagstraktatie van mijn kant. En het schoolvoorbeeld van après-bike in coronatijden: vier mannen die temidden een parking een fles Jägermeister soldaat maken. Voor 2020 werd zoiets enkel in het Aalsterse als doodnormaal aanzien, vandaag kan het gewoon overal. Handig! Al mag de pandemie nu stilaan wel overwaaien. Kunnen we onze ‘recovery shakes’ tenminste weer binnen nuttigen…
Zelf de PlugPlug Hageland Challenge rijden?
Deze en nog enkele andere fijne routes van ‘Count me in’ kan je ontdekken en downloaden op hun gloednieuw routeplatform ‘De Parcoursbouwer’.
Dank aan ‘Count me in’ voor de uitnodiging, dank aan Cannondale voor de Topstone Lefty 1 in bruikleen en dank aan Bastiaan, Steven en Wouter voor het gezelschap!
