De prachtige nazomer waarop we in september getrakteerd werden is intussen verworden tot een verre herinnering. Het is midden november en het lijkt alsof we de afgelopen maand niks anders dan bakken regen over ons heen hebben gekregen. Half West-Vlaanderen staat blank en mijn gravelbike heeft al wekenlang geen offroad paden meer gezien. In de Vlaamse Ardennen is er immers geen doorkomen meer aan. De kleigrond is er herschapen tot bagger en dus ben ik tegen wil en dank eventjes fulltime ‘roadie’ deze herfst.
Ook vandaag wordt weinig goeds voorspeld. Volgens Jacotte zal er een ‘actieve neerslagzone van west naar oost over het land trekken’. Mijn enige hoop is dus dat de hemelsluizen in Limburg pas opengaan wanneer ik in Café Coureur aan mijn après-pint bezig ben. De oranje gloed die de zonsopgang over de E314 gooit, doet me vanochtend het beste vermoeden. Maar dat mijn smeekbeden in dovemansoren vallen, blijkt al wanneer ik op de parking van Café Coureur mijn Wilier van de fietsendrager haal. Het is iets voor negen uur en het begint te miezelen. Oh boy…
(Lees verder onder de foto’s)
Binnen is het al gezellig druk. Ik ben duidelijk niet de enige gravelaar die zo vroeg mogelijk wil vertrekken. Bij een dampende kop koffie en een ontbijtboek raak ik aan de praat met een Nederlander uit Breda die speciaal voor deze rit hierheen is gekomen. Ik vrees er wat voor dat de paden in zijn thuishaven er momenteel een stuk beter bijliggen dan hier in Haspengouw. Al neemt dat natuurlijk niet weg dat het hier een magnifieke streek is, ook wanneer er geen bloesems op de bomen groeien.
Tussen alle nobele onbekenden spot ik hier en daar renners die ik normaal enkel op tv zie. Ze dragen truitjes van Sport Vlaanderen – Baloise, Israël – Premier Tech, Intermarché – Wanty Group Gobert,… Mannen als Arne Marit, Jens Reynders en Gerben Thijssen ritsen hun regenjasjes dicht om eropuit te trekken. Ook Jan Bakelants is nog druk in de weer om de route op zijn Garmin te krijgen, maar de jonge honden zijn niet te houden en klokslag negen uur draaien ze het haardspeldbochtje achteraan Café Coureur in. ‘Jeanke’ is niet mee en dus meteen op achtervolgen aangewezen.
(Lees verder onder de foto’s)
In de briefing stond duidelijk dat de profs hun eigen tempo rijden en niet wachten op anderen. Dat heb ik al na enkele kilometers geweten. Ik nestel me bij de start in hun wiel, maar al meteen gaat het met een rotvaart vanuit Kerniel richting de eerste offroad stroken. Daar wordt nietsontziend dwars doorheen plassen en modderpoelen geknald. Ik wil mijn carbon ros nog wat sparen voor wat komen zal en slalom dus een stuk voorzichtiger om hindernissen heen. Daardoor laat ik natuurlijk al meteen gaten vallen die ik amper dicht krijg. Wat voor deze heren een babbeltempo is, wordt voor mij al snel een gestrekte draf met een hartslag in het donkeroranje. Na een tijdje aanklampen besluit ik dat het welletjes is geweest en stop ik op een mooi plekje voor wat foto’s. Tot zover ‘riding with the pro’s’… Om het met de gevleugelde woorden van Lance Armstrong en George Hincapie in hun podcast ‘The Move’ te zeggen: ‘see you in the douches!’ Hun felgekleurde outfits worden al snel stipjes aan de horizon, terwijl de regen intussen met dikke druppels uit de lucht valt.
Door de modder en de nattigheid is het best een gedoe om mijn gsm telkens uit te halen en weg te stoppen voor foto’s. Terwijl ik wat sta te klooien om het onding terug in mijn achterzakjes op te bergen, snelt Jan Bakelants me voorbij. Ook hij legt er in z’n eentje stevig de pees op, maar ik ben vastberaden om toch even bij hem aan te pikken en dus ga ik erachteraan. Zijn achterlicht wordt gedurende de komende kilometers mijn mikpunt en na een tiental minuten doorrijden, heb ik hem eindelijk bijgehaald. Ik heb wat op mijn adem getrapt, maar hij vindt het geen probleem dat ik een eindje met hem meefiets. Zo ben ik voor de eerste keer in mijn leven op pad met een ex-geletruidrager in de Tour de France.
Jan heeft naar eigen zeggen al een paar weken geen gravelbike aangeraakt en ‘is dus wat uit vorm’. Hallo kroket! Voor mij rijdt hij meer dan snel genoeg. Het is vandaag op heel wat plekken baggeren geblazen en dus ben je serieus in het voordeel als je wat hogere wattages kan verdragen. En ook het klimmen is Bakelants nog niet verleerd. Op een oplopend stukje in het Bellevuebos in Kortessem kletst hij me schijnbaar moeiteloos uit het wiel. Volgend jaar gaat hij sowieso nog gravelracen, al is hij op dit moment nog niet echt met de voorbereiding van zijn seizoen bezig: ‘Dat gravelracen is een hobby voor mij. Plus: de belangrijkste races vallen pas laat in het seizoen. Het is nutteloos om daar nu al naartoe te werken.’
Bakelants is hier vandaag dus vooral voor zijn plezier. Al twijfelde ook hij toen hij vanochtend het weerbericht bekeek en we foeteren samen nogal wat af over de omstandigheden. Zeventig kilometer in de regen fietsen en door het slijk waden, dat is niet meteen onze definitie van een ideaal dagje Haspengouw. Om nog maar te zwijgen van de tijd die we straks in het schoonmaken van onze fietsen mogen steken. Al kan je aan het weer natuurlijk niks veranderen. En sowieso is het parcours hier stukken doenbaarder dan bij mij thuis, in de Vlaamse Ardennen. ‘Het Centrum Ronde van Vlaanderen heeft me gevraagd of ik volgende week daar ook een gravelrit wil meefietsen vanuit Oudenaarde’ weet Jan me te zeggen. Ik raad het hem – gezien de huidige omstandigheden – af. Thank me later, Jan!
Na de bevoorrading in Kortessem scheiden onze wegen. Ook al is Bakelants ‘renner op rust’, zijn agenda puilt nog steeds uit en hij heeft een drukke dag voor de boeg. Hij kiest voor een korte pitstop, maar ook ik wil hier niet te lang treuzelen. Mijn kleren zijn stilaan doorweekt en nu kou krijgen, is dodelijk. Hup, weer op de fiets dan maar en via een omwegje langs het Jongenbos richting Tongeren. Wat jammer dat het weer niet meezit, want de herfstkleuren zijn nu op hun best.
Ter hoogte van het dorpje Sint-Huibrechts-Hern maakt het parcours een lange, smalle lus en het kriebelt om hier een stukje af te snijden. Toch kan ik de drang weerstaan en blijf ik mijn Garmin gehoorzamen. Gelukkig maar, want na een vrij vlakke passage langs Alken en Kortessem, zit hier wat reliëf in de route verstopt en krijg ik zowaar een paar knappe vergezichten voorgeschoteld. De noordrand van Tongeren is een uithoek van Haspengouw waarmee ik minder vertrouwd ben, maar tegenvallen doet het allerminst. De opeenvolging van korte klimmetjes en afdalingen verdrijft ook de klamme kou uit mijn lijf. Ideaal om de laatste loodjes richting Kerniel toch comfortabel af te werken.
(Lees verder onder de foto’s)
Wanneer ik bij Café Coureur aankom, begint de regen pas echt met bakken uit de lucht te vallen. Ik zit van kop tot teen onder de modder en eventjes buiten stilstaan bij de bike wash is genoeg om me te doen rillen van de kou. Snel de door Roubaix geïnspireerde douches in! Maar ik hoef je vast niet te vertellen dat het daar een drukte van jewelste is. Onderweg kwam ik haast geen levende ziel tegen op de grindwegen, maar plots sta ik me tussen mannen als Dylan Teuns, Milan Menten en Timo Kielich om te kleden. Zij moeten in een tweede profgroepje een halfuur later gestart zijn en me dus quasi ingehaald hebben. Terwijl ik met mijn modderige fietskleren onder de douche stap – excuses voor wie de afvoerbuizen moet reinigen – hoor ik dat ook zij een paar ‘war stories’ rijker zijn. Iedereen heeft vandaag in de bagger toch wat harder afgezien dan de bedoeling was…
Op het terras van Café Coureur gaat de limoncello er achteraf goed in en ook de pastalunch laat zich vlotjes verteren na een voormiddag als deze. Voor mij was het vandaag eerder ‘shower with the pro’s’ dan ‘gravel with the pro’s’, wat ergens ook wel jammer is. Zij maakten er vooral onder elkaar een social ride van, aan een tempo dat Jan Modaal maar moeilijk kan bijhouden. Gelukkig voor ondergetekende was er Jan Bakelants die eventjes een gewone sterveling in zijn wiel duldde.
Binnenkort organiseert Café Coureur trouwens opnieuw de Lumberjack Gravel Ride: een vaste afspraak in het Nationaal Park Hoge Kempen tussen Kerst en Nieuw. Wil je er graag bij zijn? Er zijn nog kaartjes te verkrijgen op de site van de Lumberjack Ride.
Hier kan je alvast sfeerverslagen lezen van de Lumberjack edities in 2019, 2021 en 2022.
