De zin om eindelijk de gravelbanden onder de fiets te zetten en richting Beernem te trekken is bijzonder groot. De natte lente en de geplande fietsvakantie hielden me dit jaar iets langer weg van de onverharde paden. Ik reed vooral op de weg. Mijn eerste gravelevent van het jaar is meteen een primeur. De allereerste Waffle Ride is het, een organisatie in een regio die niet meteen in de boeken staat als een gravelstreek bij uitstek. Ten onrechte, als ik het stukje over de Grit! route ‘Bossen van Vlaanderen’ lees. “West-Vloamsche ghravel es eght maghtigh”, staat er te lezen. Ik popel om dat aan den lijve te ondervinden.
Even geduld
Ontmoetingscentrum De Beer, daar moet ik heen. Ik ontmoet er Fré, één van de bezielers van deze tocht én van Cycling Team Toeristiek. “We zijn eigenlijk geen team, dat is misschien wel een foutje in onze naam. We zijn een community die staat voor samen plezier beleven op de fiets. En we staan te springen om met deze eerste editie aan iedereen te bewijzen dat onze streek zich uitstekend leent voor de gravelfiets. Er zijn vandaag zelfs mensen uit Limburg die naar hier afzakken.”. Het terrein ziet er tot de puntjes verzorgd uit. Grote boog bij de start, kraampjes, Basso, strandstoelen en een centrale tent met koffie en croissants.
Het weer, dat werkt nog even niet mee. Een aangekondigde regenbui waait over. Ik sprak er af met Bart, en de start stellen we een klein beetje uit tot de regenbui voorbij is. Daarna belooft de buienradar een droge dag, al zou de wind wel gaan aantrekken. Terwijl we koffie drinken en onze croissant oppeuzelen onder het grote zeil, duiken er bekende koppen op in Beernem. Geert de Vlieger fietst mee, Daphné Vanmerlevede, de Orde van de Gravelsnor en ook Isabelle Beckers passeren de revue. In totaal gaan 250 deelnemers van start. Uitverkocht! Meer wordt door Natuur en Bos niet toegestaan tijdens dit event. Niet helemaal te snappen is dat, want de wegen die gebruikt worden zijn vrij toegankelijk voor iedereen.
Misleidend
De Waffle Ride bestaat uit drie lussen van vijftig kilometer. Je kiest zelf welke je fietst, en in welke volgorde. Een concept dat ik zelf nog niet eerder tegenkwam en geniaal is. De deelnemers worden automatisch verspreid, de bevoorrading kan centraal gehouden worden, en iedereen komt met een ander verhaal terug. De namen van de routes dragen de bestemming van elke lus: Bulskampveld, Drongengoed en Ryckelvelde. Bart woont op de route Ryckevelde en is langs het traject van die lus naar Beernem gekomen. Na de koffie vertrekken we samen op pad langs de voor mij meest onbekende: Bulskampveld. Bijkomend voordeel van drie lussen: je laadt de route in en meteen is de af te leggen afstand onder de vijftig kilometer. Hapbaar. Al weet ik niet als dat misleidende cijfer de ganse dag blijft werken. Doe je de drie lusjes, sta je ’s avonds wel met bijna 170 kilometer op de teller. Kan je je wel aardig aan mispakken.
Heerlijk
Deze lus is volgens Fré de mooiste route, zijn favoriet. De route is perfect berijdbaar en gevarieerd met stroken echte gravel, lange bospaden en hier en daar een single track. Ondanks de regen blijft alles goed berijdbaar, en ik kan steeds langs de sporadische plassen heen. Na goed vijf kilometer schuift de eerste fantastische site van Hoeve Colpaert voorbij. We spotten in het bos nog een reetje, de zon komt voorzichtig een beetje piepen. Wat een start! Daar waar het een klein beetje glad is, merk ik meteen dat het even geleden is dat ik off-road ging. Gelukkig is het allemaal niet technisch. Ik vind het geweldig: de gravelfiets is zo anders fietsen. De concentratie die nodig is voor de trajectkeuze en het vermijden van hindernissen werkt voor het brein nog meer ontspannend dan de vele wegkilometers. Als je dan ook nog eens bij een (te) snelle fietser in het wiel duikt, op een gravelstrook die wel erg lang uitvalt, kom je al lichtjes vermoeid en met een cyclist’high bij de eventlocatie aan. Einde eerste lus. Ik ben blij dat ik hier ben!
Strategie
Tijd om de bidons bij te vullen, en enkele suikerwafels of 6D repen naar binnen te werken. Samen met de drie repen die je bij de start krijgt voor mij ruim voldoende om telkens weer een lusje vol te maken. De geur van verse warme wafels waait ondertussen heerlijk in mijn neus. Het is een verwijzing naar de Belgian Waffle Ride, wat ondanks de naam een Amerikaans gravelevent is. De wind is ondertussen hard aangetrokken. De startboog heeft het moeten afleggen en ook het Basso-tentje bleek niet opgewassen tegen de windvlagen. Het wordt nog even afwachten of mijn benen dat straks wel zijn. Bart trekt dezelfde conclusie hoor ik: “Steven, ik denk dat we moeten praten over de strategie voor de tweede lus.”.
Die gaat richting Drongengoed, en passeert het oude vliegveld dat verwijst naar ‘vervlogen tijden’. Een metalen kunstwerk en gedenktekens met een woordje uitleg herinneren aan die periode. Even verder is nog een vliegveld voor sportvliegtuigjes, en drie daarvan vliegen erg kort echter elkaar boven ons hoofd. Drongengoed betekent vandaag vol meewind tot het keerpunt en vol tegenwind op de weg terug. Strategie: laat ons maar niet te zot doen in die eerste helft. Te lezen als: “Snelle fietser, denk maar niet dat ik probeer aan te pikken.”.
De eerste wafels
Op de site had ik gelezen dat hier heen en terug wat meer asfalt in de route zit, en dat de beloning volgt in het bos zelf. Die hoeveelheid asfalt valt me trouwens best mee. Het bos stelt niet teleur met zijn lange rechte dreven, en de gekozen paden hebben ook weinig te lijden gehad onder de regenval. In het bos zit je ook wat beter beschut, maar eens voorbij het keerpunt in de buurt van Ronsele, op een zeldzaam lichtoplopend stukje, blaast de wind ongenadig hard in het gezicht. We staan geparkeerd. We krijgen hier al de eerste wafels rond onze oren, veel vroeger dan verwacht. “Denk niet dat ik al ooit zo een tegenwind heb gehad.”, merkt Bart op nadat hij bijna de gracht invloog. De laatste twintig kilometer is het beuken. De lus eindigt met een smal pad langs de vaart, onder de hoger gelegen autoweg. Mijn Garmin zegt dat de af te leggen afstand nog slechts vijfhonderd meter bedraagt en ik heb geen idee hoe we vanuit deze groene berm op zo een korte afstand terug bij de finish kunnen komen. We lijken nog steeds ver weg van de wereld.
Beire
Twee minuutjes later staat mijn fiets wel degelijk tegen het hek, en ik in de rij voor de wafel. Naast me schuift ook Michael Vanthourenhout aan, in zijn Europese kampioentrui. Met enkele clubgenoten is hij aan het overleggen wie de pot choco gaat halen, om over de wafel te smeren. Onder de tent zie ik vooral gravelaars die zelf een beetje choco zijn. De strijd tegen het stormwindje verloren, vermoed ik. Voor mij stopt de Waffle Ride hier met het ophalen van de goodie bag maar Bart gaat zo meteen via de derde lus huiswaarts. “Soortgelijke paden, maar minder bosrijk.”, is de samenvatting. 170 kilometer gravel: kan je mee thuiskomen! Net als met het Viven biertje uit de tas.
“Moa vent toch, k’e mie gejeund!”, haal ik mijn beste West-Vlaams nog snel uit de kast. Deze nieuwe organisatie zet gravel op de kaart in dit deel van ons landje, en moet niet onderdoen voor vele andere streken met meer naam en faam. De organisatie is strak, de lussen zijn geniaal. Kan het dus, West-Vloamsche ghravel in Beirnem? Da’s zeker. ’t Es beire.
Was je er niet bij, maar heb je wel zin gekregen?
Check hier de Grit! Bossen van Vlaanderen route, die de drie lussen combineert tot één route van ongeveer honderd kilometer.
Of zet alvast 5 juli 2025 in je agenda, want dan staat de tweede editie al gepland.
