Yuzzu Nationaal Park Gravel – Genieten met grote G

Op zaterdag 30 oktober vond in Maasmechelen de laatste tocht van de Yuzzu Gravel Series plaats. Onze blogger reed de 100 kilometer lange graveltocht in en rond het Nationaal Park Hoge Kempen en ontdekte dat de Yuzzu Gravel Series nog heel wat mooie dingen hebben bewaard tot aan het einde van het seizoen.

Ondanks het str*ntweer blijken heel wat fietsers richting Maasmechelen af te zakken, zo getuigen de vele fietsendragers die we op de snelweg tegenkomen. We, dat zijn ikzelf en kameraad-fietser Jef, die ook voldoende moed gevonden heeft om de regen te trotseren. Al zou het geleidelijk aan wel droger worden volgens de verschillende weer-apps. Net zoals we geleidelijk aan van de coronamaatregelen verlost zouden geraken. En dus zijn we goed voorzien van regenjasjes om onszelf naar de start aan het voetbalstadion van Patro Eisden te begeven. De ruime parking loopt al goed vol voor deze veelbelovende tocht.

Cake en koffie

Op het parcours van de honderd kilometer zijn onderweg drie bevoorradingsposten voorzien. Jef rekende echter ook op de mogelijkheid om aan de start al sportdrank te kunnen nemen. Jammer maar helaas, hij zal het tot aan de eerste bevoorrading moeten rekken op water en de 6D Energy Cakes die we aan de start meekrijgen. De heerlijke koffie van Il Magistrale zet ons in ieder geval al goed op weg. Terwijl ik nog sta te blazen om het zwarte goud te koelen, is Jef met zijn befaamde stalen slokdarm al vertrekkensklaar.

We speelden accordeon

Lang duurt het niet vooraleer we in een peloton terechtkomen. Gezien de afstand en de weersomstandigheden beslissen we om te doseren en ons eigen tempo te rijden. Dat hebben heel wat anderen in onze buurt ook begrepen wanneer we ze enkele honderden meters na hun ‘demarrage’ terug bijhalen zonder te versnellen. Bijn achteloos passeren we de eerste bezienswaardigheid van de dag, Limburgs nieuwste project op vlak van fietstoerisme, fietsen door de heide. In alle eerlijkheid net iets minder imposant als de pareltjes door de bomen en door het water, maar toch de moeite waard. Net zoals de rest van de heide-omgeving. De overige fietsers in onze buurt lijken er niet echt mee bezig te zijn. Ze proberen zich op de glooiende paden te lanceren om telkens het volgende stukje bergop te overwinnen. Veruit de meest efficiënte methode om de energietank beetje bij beetje te laten leeglopen, en dus spelen we gedoseerd accordeon met het groepje waarin we ons bevinden.

Wie zijn ze, wat doen ze en wat drijft hen?

Na nog geen vijftien kilometer voel ik de ondergrond onder mijn kont harder dan ik zelf zou willen. Dat komt ervan als je in zeven haasten zelf nog even voor een tubeless setup zorgt. Een lekkend ventiel is de boosdoener. Een beetje gefoefel aan het rubberen dichtingsringetje en de borgmoer, terug wat lucht bijblazen en we zijn weer vertrokken. Vanaf de kant is het indrukwekkend om te zien hoe de eindeloze sliert van fietsers zich hier door de natuur begeeft. Dat gravelen voor iedereen is, blijkt uit het allegaartje dat ons passeert. Van 26 inch mountainbikes, tot moderne hardtails en fully’s, crossfietsen en een resem gravelbikes, we zien het allemaal passeren. In korte broek, dik ingeduffeld of voorzien van dikke tassen, Paul Jambers zou hier een uitstekende reportage kunnen maken. Gravelaars: wie zijn ze, wat doen ze, en wat drijft hen?

Dank aan de Tank

Naast de beleving is het vooral het parcours waarmee de organisatie hoge ogen gooit. Voormalig profrenner Bram Tankink, intussen helemaal verslaafd aan gravel, heeft Picasso-gewijs een echt pareltje geschilderd. Al moet het wel gezegd dat het canvas waarop hij heeft geschilderd, het nationaal park Hoge Kempen, verre van blanco is. “De mooiste offroad tocht die ik ooit reed”, zou compagnon Jef later in de terugrit naar huis bekennen.

Rugwind in de Maasvallei

We zijn de weergoden dankbaar voor de gunstige wind die ons doorheen de Maasvallei blaast. In de andere richting zou het pure horror zijn. Nu verzeilen we ongewild in een wedstrijd tussen drie Nederlanders die samen de tocht hebben aangevat maar niet van zin lijken te zijn om ook terug samen aan te komen. Met de wind in de rug gaat de kilometerteller met momenten richting veertig kilometer per uur, nog steeds over grindpaden die ondanks de overvloedige regenval best goed berijdbaar zijn. Wat trouwens niet wil zeggen dat we intussen niet ferm smerig geworden zijn. Aan één van de bevoorradingsposten wordt collega Jef aangesproken door een andere fietser die zich van zwart aangemodderd gezicht vergist en dacht dat hij het tegen één van zijn eigen fietsvrienden had. Het maakt de herinnering aan deze tocht alleen maar meer episch. Altijd leuk voor de toogpraat nadien.

Verrassende rollercoaster

Een aantal pittige klimmetjes in het Nationaal Park Hoge Kempen doen de benen geleidelijk aan vol lopen, maar worden af en toe beloond met een mooi uitzicht en nagenoeg altijd met een snelle rechttoe-rechtaanafdaling die zelden of nooit technisch is. Het is een verrassende rollercoaster door de Limburgse bossen. De denkers worden er geschift van de doeners, zo blijkt een paar keer wanneer een aantal collega-fietsers besluit om te voet af te dalen of boven aan een afzink halt te houden. Eén keer worden we zelf verrast bovenaan een zandgroeve. Terwijl we ervan uitgaan dat alle anderen gestopt zijn om van een fantastisch uitzicht te genieten, blijkt dat ze eigenlijk aan het twijfelen zijn over het te nemen spoor. Het tafereel heeft veel weg van de befaamde kuil op de veldrit van Zonhoven, maar dan met tientallen amateur-fietsers in plaats van doorwinterde profs. Zonder te veel na te denken en met een klein ei in de broek klieven we door het mulle zand naar beneden. Adieu twijfelaars!

Afsluiten met een hoogtepunt

Als meester-tactici hebben de organisatoren en de parcoursbouwers het beste tot het laatst bewaard. Een rondje rond het water van het domein Terhills – de enige plaats trouwens waar de ondergrond even wat onaangenamer is omwille van de vele boomwortels onder het asfaltpad – wordt afgesloten met een letterlijk en figuurlijk adembenemende beklimming richting de top van de honderd meter hoge vroegere mijnterril. Ondanks de ijzige wind nemen we de tijd om de omgeving gade te slaan en een paar foto’s te nemen. Om vervolgens na een meer dan belonende afdaling plots terug in Maasmechelen te staan. Met een geweldig gevoel kruipen we terug onze warme auto in. Wat een wondermooi en afwisselend parcours was dit. Genieten met de grote ‘G’. Wat moet dit wel niet geven bij mooi weer. Daar zijn we heel benieuwd naar, en dus hopen we op een volgende editie in betere omstandigheden. Hier komen we zeker nog terug.

TAGS:
Datum:
Auteur:
Fotograaf:

Lees ook

Thomas De Gendt wordt gravelracer bij Classified Gravel Team

Thomas De Gendt vervoegt in 2025 het lijstje van ex-profrenners die in het ‘gravelracecircuit’ nog een mooi vervolg willen breien aan hun carrière. De Gendt zal deel uitmaken van het Classified X Ridley Factory Team fuelled by Foodmaker. Dat is de gravelploeg van het Belgische Classified die in 2023 werd opgericht en waar o.a. ook Piotr Havik – 4e in Unbound Gravel 2024 – voor koerst.

Nieuwe Wahoo ELEMNT ACE fietscomputer is intuïtiever dan ooit

De grootste, krachtigste en naar eigen zeggen ook de meest grensverleggende fietscomputer van Wahoo is gearriveerd: de ELEMNT ACE. Hij heeft een extra groot touchscreen, de batterij gaat meer dan 30 uur mee, het toestel heeft een geïntegreerde windsensor, er zijn verbeterde navigatie-opties… Kortom: Wahoo zet met dit toestel alweer een flinke stap vooruit.

Krijg NU een Velofollies-ticket bij een Grinta!-geschenkabonnement

Wie Grinta! dit eindejaar onder de kerstboom legt, krijgt zelf een kerstcadeau! Deze maand geven we bij elk geschenkabonnement ook een ticket voor Velofollies 2025 weg. Dat mag je als gulle gever zelf houden of – waarom niet – ook cadeau doen. Jij kiest! Onze Velofollies-actie loopt de hele maand december, zolang onze voorraad tickets strekt.